THY Euroleague Şampiyonu Olympiakos ! (Bana Bir Masal Anlat Duda)

Böyle bir zaferi tarif etmeye kalkmak herşeyden önce onu elde edenlere haksızlık etmek olur. Hangi masalı isterseniz Olympiakos'a ithaf edebilirsiniz ama başrolünde mutlaka bir bilge olsun, yoksa haksızlığın en büyüğü Ivkovic'e yapılmış olur. Tüm sezon yazılan hikayeyi çöpe atalım, hatta final maçının 28 dakikasını da buna dahil edelim. Yine de anlatmakla bitmiyor. Avrupa'nın en derin ve performans anlamında en istikrarlı kadrosu karşısında 28. dakikada 53-34 geridesiniz, rakip 9 oyuncusundan sayı bulurken sadece Spanoulis, Papanikolaou ve Antic ile 34 sayı bulabilmişsiniz. Bazı koçlar böyle anlarda yedeklerini "havlu atma" işareti olarak sahaya sürerken Ivkovic Mantzaris ve Sloukas'ı basketbolcuların maç sonu yaptığı açıklama gösteriyor ki "kaos yaratmak" ve maçı çevirmek için sahaya sürdü. Spanoulis'i yanında oturtup CSKA Moskova'nın hücum düzenini yerle bir etti. Siskauskas son hücumda iki serbest atış kaçırdığında eminim herkes "sanırım bu bir işaret" demişti ve işaret fişeğinin kralını Printezis yakıp potaya doğru bıraktı.

Olağanüstü, tarifsiz bir sezon oldu Olympiakos adına. İçinde de birçok ders barındırıyor aynı zamanda. Sahaya yürek koyan, mücadele eden, inanan her zaman kazanır dersem klişeler klişesi yapmış olurum bu yüzden bunu demeyeceğim. Olympiakos sadece bazı şeyleri başarmanın imkansız olmadığını gösterdi. İyi bir koç, özür dilerim dahi bir koç ve etrafında takım kurabileceğiniz iyi bir lider ile kupalara uzanmanın imkansız olmadığını gösterdi Yunanlar. Aynı faktörlere sahip Panathinaikos'un ünvanını koruyamaması ise işin bu kadar kolay olmadığının göstergesi.

İstanbul 2005 Liverpool'dan sonra İstanbul 2012 Olympiakos için unutulmaz oldu. Gözümüzün önünde kırmızı beyazlar böyle mucizeler yaratırken aradan geçen 7 senede asıl rengi kırmızı beyaz olan bir milletin hiçbir şey elde edememiş olması üzücü. Ve aynı mantıkla gittiğimiz sürece bu zaferleri yaratanlar olarak değil de sadece evsahipliği yapanlar olarak hatırlanacağız hep. Tarih şampiyonları ve mucizelerini hatırlarken onlara evsahipliği yapanlar yıllar ilerledikçe unutulacak. Evimizin bahçesinde yaşanan her olay bize bir ders olur inşallah. Burnumuzun dibinde batan bir ülkenin, anlamsız bütçeler diyarı Türkiye'ye iki takımla gelerek kupayı alıp dönmesi acı tokatların en büyüğü.

Ustanın önünde eğilmek, elini öpmek lazımdı şimdi ama gidemedik, yerinde yaşayamadık malesef. Darısı diğer Final Four'lara olsun inşallah..

 

  
"Calm down..I'm still here.."